Tongariro Alpine Crossing

Czeka nas 19,4 km, dół-góra-dół-płasko-płasko-góra-dół. Szlak dzieli się ewidentnie na kilka etapów. Pierwsza godzina z hakiem to spacer po wulkanicznym terenie do Soda Springs, czyli stosunkowo niewielkiego wodospadziku. Następnie strome podejście pod Krater Południowy, z którego już otwiera się widok na Mt. Ngauruhoe (2287 m n.p.m.), znaną również jako Doom Mountain czy Góra Przeznaczenia. Spowita w czapie z chmur robi mroczne wrażenie.

Z Krateru Południowego podchodzimy pod ostatnie podejście pod Czerwony Krater i robimy sobie tam przerwę. Góra Przeznaczenia przez chwilę jest widoczna w całości i odsłania swój czerwono-brązowy wulkaniczny stożek. Mnie się wydaje nawet, że widzę fragment skały, z którego orły zabrały Froda i Sama, kiedy pierścień Saurona wylądował już w gorącej lawie.

Kanapka i herbata dobrze nam robią, tak dobrze, że możemy iść dalej.

Podejście pod Czerwony Krater nie wymaga od nas zbytniego wysiłku, za to widok, jaki się z niego roztacza otwiera nam usta na całą ich szerokość, i to na długo. Stoimy wszyscy wpatrzeni w wulkaniczną powłokę gór o wszystkich odcieniach czerwieni i brązu. Na szczycie dość mocno wieje, więc ostatecznie zbieramy się stamtąd i zaczynamy zejście w kierunku jezior Emeraldzkich. Jest stromo, ale wbrew pierwszemu wrażeniu, wulkaniczny popiół i drobne pumeksowe kamyki świetnie chronią przed poślizgnięciem. W dół ciągnie nas zjawiskowy, absolutnie spektakularny i zapierający dech w piersiach widok na trzy jeziora. Zielone, turkusowe i szmaragdowe. Słońce potęgowało efekt tych bajecznych kolorów, które cudnie kontrastowały z surowością wulkanicznego otoczenia. Mirka ma łzy w oczach, ja również jestem bliska rozklejenia się z wrażenia.

Teraz idziemy Kraterem Centralnym, który z góry również prezentuje się malowniczo. Widać dokładnie, gdzie dopłynęła lawa z ostatniej erupcji. Podejście pod Niebieskie Jezioro nie nastręcza nam żadnych problemów, choć mamy już ponad 10 km w nogach i zaczynamy odczuwać zmęczenie.

Od tego fragmentu oblicze Mordoru zaczyna łagodnieć, co nie oznacza, że nie mamy się mieć na baczności. Trawersujemy zbocza Mt Tongariro od północnej strony, albo walcząc z zimnym wiatrem albo z upalnym słońcem. Od Niebieskiego Jeziora prowadzi nas zapach siarki, który wydobywa się z różnych zakamarków Mt. Te Maari. Erupcja tego wulkanu zimą 2012 roku zmiotła z powierzchni ziemi schronisko, na szczęście niezamieszkałe w tamtym czasie, a urwiska wymusiły na strażnikach Parku Narodowego zmianę szlaku.

Od 13 km czujemy kolana i ogólne zmęczenie, więc robimy sobie kolejną przerwę. Wyjadamy zapasy, dopijamy herbatę. Mimo wiatru, czekających nas wciąż 6,5 km i narastającego zmęczenia, jesteśmy szczęśliwi. Bo to jeden z najpiękniejszych trekingów w naszym życiu, co wszyscy zgodnie przyznajemy.

Dalej szlak wiedzie połoninami, aż w końcu wprowadza nas w busz. To niesamowite jak zmieniały nam się scenerie pod drodze. Od surowych skał po tętniący życiem soczysto zielony las.

Ostatnie 2 km idziemy wyłącznie siłą woli, więc gdyż widzimy oznaczenie 19 km, z wdzięczności niemal całujemy drzewo zwiastujące rychły koniec cierpienia naszych stóp, kolan i mięśni pośladkowych 🙂

Do schroniska docieramy ok. 16.00. To dobry moment na otwarcie wina szykowanego na specjalną okazję. Riesling z St. Clair do Polski nie doleci, gdyż był potrzebny tu i teraz, by uczcić nasz treking Tongariro Alpine Crossing oraz zwieńczyć tym samym ukończenie Projektu Góry12.