Wellington czyli już na Wyspie Północnej

Wellington, stolica Nowej Zelandii, to miasto liczące sobie niespełna 200 tysięcy ludzi, więc jest stosunkowo małe. Położone nad Cieśniną Cooka, która oddziela Wyspę Północną od Wyspy Południowej. Potraktowaliśmy je tranzytowo, więc zwiedzania nie było zbyt dużo. Przeszliśmy się nabrzeżem, które wczorajszego popołudnia żyło dość intensywnie z uwagi na koniec roku szkolnego i akademickiego. Jednak najbardziej zostanie nam w pamięci Muzeum Te Papa Tongarewa poświęcone Nowej Zelandii, we wszystkich jej aspektach.

Muzeum Naturalne, gdzie można dotknąć kości Giant Moa, gatunku wyginiętego, podziwiać Giant Squid, który mierzy sobie ponad 12 metrów i waży ponad 500 kg, oraz poczuć na własnej skórze jak odczuwalne jest trzęsienie ziemi o skali 6.3 w skali Richtera, czyli takie jakie nawiedziło Christchurch w 2011 roku. Nowa Zelandia jest bardzo dumna z faktu, że większość fauny i flory jest endemiczna i jest też bardzo świadoma swojego geologicznego położenia (strefy trzęsień ziemi, tsunami, wybuchów wulkanów). Superwulkan położony pod jeziorem Taupo i Tongariro National Park jest najbardziej aktywnym na świecie. Na szczęście ostatnie poważne wybuchy, które sprowadziły na dużą część świata epokę lodowcową miały miejsce jakieś 150 tysięcy lat temu. Ja osobiście byłam zachwycona tym muzeum, które jest w pełni interaktywne, i wszystkiego można dotknąć, posłuchać, podpatrzeć.

Muzeum ma również wiele innych ekspozycji, w tym wojenną poświęconą bitwie Imperium Brytyjskiego z Turkami pod Gallipoli podczas I wojny światowej, narodową o powstaniu Nowej Zelandii, akcie niepodległości i pierwszych emigrantach z Europy czy wreszcie tę dedykowaną  Maorysom, ich kulturze, historii i tatuażom.

Przed południem odstawiliśmy Asię na samolot, a sami dalej pojechaliśmy w kierunku Tongariro National Park, gdzie na horyzoncie majaczy nam Góra Ngauruhoe czyli tolkienowska Góra Przeznaczenia 🙂